Deze week is een behoorlijk zware voor mij. Een familielid is dit weekend heel plotseling overleden, wat betekent dat ik tijd nodig heb om na te denken. Ik heb nog steeds veel moeite met ‘de dood’ en afscheid nemen.

Ik had verwacht dat dit minder zou worden naarmate ik volwassen(er) werd, maar blijkbaar vind ik het nog even moeilijk als altijd. Deze gebeurtenis dwingt me weer eens te beseffen dat ik moet koesteren wat ik heb en moet genieten van wat me toekomt in het leven, wat me bracht tot het volgende: Sinds de dag dat John en ik onze alpaca-fotoshoot achter de rug hadden was ik van plan deze een mooi plekje te geven in mijn huis. Maar uiteraard had ik elke keer een ander ‘smoesje’ om er niet aan toe te komen; geen tijd, geen inkt in de printer en ga zo maar door. Door de gebeurtenissen van afgelopen week had ik ineens geen redenen meer om het uit te stellen en zo maakte ik een klein ‘altaartje’ voor onze liefde (hoe ‘cheesy’ het ook klinkt); om te bewonderen, te koesteren en van te genieten in de tijd die ons gegeven is.

This week is a pretty tough one for me. This weekend, a relative passed away very unexpectantly, which means I need some time to think. I still have a very hard time grasping the concept of death and goodbyes. I would expect this would change once I’ve ‘grown up’, but I guess it just doesn’t. Not for me, anyway. This event made me realize once more that you have to cherish what you’ve got and enjoy all the things that come to you in life, which brought me to do the following; ever since John and I had our alpaca photo-shoot last year, I’ve been meaning to properly display some of the images in my house, but I had an excuse not to do so for about a year now; no time, no printer-ink and so on. Due to what happened this week, I didn’t need further motivation to get around to it and I created a little ‘altar’ (if you will) for our love; to admire, to cherish and to enjoy for the time that is given us.