Column: soms is mijn leven een achtbaan // Recap: On this rollercoaster that I’m in

5

Zo ziet mijn leven er meestal uit. Als een achtbaan. Ik heb behoorlijk heftige ups en downs meegemaakt de afgelopen tijd en hoewel ik weet dat die onderdeel uitmaken van mijn werk en mijn leven is het soms gewoon een beetje teveel. Zoals deze afgelopen maand.
Ik begon deze maand met het opleveren van mijn deelname aan de Boekieboekie illustratiewedstrijd. Hoewel ik nooit echt heel zelfverzekerd ben over mijn werk was ik blij met wat ik had gemaakt en de dag waarop de genomineerden bekend zou worden gemaakt kon wat mij betreft niet snel genoeg komen. Maar toen die dag uiteindelijk kwam zag ik dat ik de top 20 niet gehaald had. En dat kon ik maar moeilijk loslaten. Want ik had hier ZO hard voor gewerkt en ik had er zo veel plezier aan beleefd. En toch was het niet goed genoeg. En hoewel iedereen altijd zegt dat je zoiets niet persoonlijk moet opvatten moet ik eerlijk zeggen dat ik echt geen idee heb hoe ik dat zou moeten doen. Want ik ben mijn werk.

Toen ging ik borrelen met mijn besties. Ik zat aan tafel naar iedereen te luisteren en ineens realiseerde ik me dat ik me zo ver verwijderd voelde van iedereen. Deze prachtige meiden zijn bijna allemaal bezig met huizen kopen, trouwen en/of kinderen krijgen. Of ze hebben dat al gedaan. Begrijp me niet verkeerd: ik moet er voorlopig nog niet aan denken om me voort te planten maar deze avond was nogal een ‘reality check’ voor mij. Want ik realiseerde mezelf weer eens dat ik helemaal vast zit in mijn huidige situatie. John en ik zijn allebei freelancers dus een hypotheek kunnen we wel vergeten. Daarnaast zou ik niet weten waar we het geld vandaan zouden moeten halen om binnen afzienbare tijd van te kunnen trouwen (ook niet onbelangrijk: ik ben nog niet eens gevraagd), om nog maar te zwijgen over kinderen (als we die überhaupt ooit willen hoor, daar zijn we nog niet over uit).

Volgende stop: Valentijnsdag. Ik bracht deze dag door met John, mijn moeder en mijn tante. John gaf me de liefste valentijnskaart ooit, met daarop een geciteerd gedicht waarvan ik tranen in mijn ogen kreeg. En toen kwam ik thuis (we hadden het valentijnsweekend in een vakantiepark doorgebracht) om daar nog twee valentijnskaartjes in de brievenbus te vinden. Eentje ervan was van de lieve Aline, die lezers van haar blog had opgeroepen een berichtje te sturen als ze een kaartje wilden ontvangen. Nou, na bovenstaande kon ik er wel eentje gebruiken.

En toen was het tijd voor mijn tweede gastartikel voor Team Confetti. En gelukkig is dit wel een echte ‘up’ om mijn column van deze maand mee af te sluiten. Want hoewel je nog een weekend de tijd hebt om mee te doen met de fotowedstrijd ben ik al een aantal keer van mijn stoel gevallen van de hoeveelheid deelnames. En ook van hoe leuk deze inzendingen allemaal zijn. Als de wedstrijd eenmaal is afgelopen deel ik de leukste inzendingen nog even op deze blog want geloof me; ze zijn te leuk om niet te laten zien!
Ik ben ontzettend dankbaar voor alle enthousiasme en steun die ik van jullie krijg. Of dat hem nu zit in een leuke reactie op mijn blog of een deelname aan de #tcennujij actie. Alles zorgt ervoor dat ik de ‘downs’ en vrije vallen die bij deze achtbaan horen wat beter kan hebben.

That’s what my life pretty much always looks like. A rollercoaster. I went through some heavy ups and downs lately and although I know that’s all part of the job and the life I’m living, sometimes it’s just a little too much. Like this past month.
I started this month off with submitting my work for the Boekieboekie illustration contest. Although I’m never very confident about anything that I make, I was happy with what I’d created and the date on which the nominees would be announced could not come soon enough in my opinion. But when that day came, I found out that I didn’t make it to the top 20. And that was hard to shake off. Because I had worked SO hard for this and I’d had so much fun doing it. But it still just wasn’t good enough. And although everyone says not to take things like that personally, I have to be honest and say that I really don’t know how to do that. Because I am my work and my work is me.

Then I had drinks with my besties. I was at the table listening to everyone talking and suddenly I realized that I felt worlds apart from them. Almost all of them are buying houses, getting married and having babies. Or they already have these ‘things’. Don’t get me wrong: I’m really not planning on procreating anytime soon, but this night was a major reality check for me. Because once again I realized that for now, I’m completely stuck in the situation that I’m in. Seeing as John and I are both freelancers, we can’t get a mortgage, I don’t see where we would get the money to get married anytime soon, and I’m not even going to start on having children one day (although we’re not even sure if we want to).

Next stop: Valentine’s day. I celebrated this day with John, my mother and my aunt. John gave me the sweetest valentine’s postcard ever, quoting a poem that brought tears to my eyes. And then I came home after we spent valentine’s day weekend away to find I had two more cards in the mail. One of them was from the lovely Aline, who wrote a card to every single one of her blog readers who said that needed it. Well after all of the above, I could use one.
And then it was time for my second guest post for Team Confetti. And I can honestly say that that is a real ‘upper’ to end this recap with. Because even though there’s still another weekend to participate in the illustration contest, I’m blown away by all of the submissions. You guys all have such fabulous imagination! Once the competition is closed, I will be showing the best submissions on my blog, because believe me: they’re too good to remain unseen.

I am so thankful for the enthusiasm and support I’m getting from all of you. Whether it’s a sweet blog comment or participation in the ‘#tcennujij’ contest. All of it makes the downs and freefalls this rollercoaster comes with a little easier to take.
 

One Reply to “Column: soms is mijn leven een achtbaan // Recap: On this rollercoaster that I’m in”

  1. Iedereen doet dingen in zijn eigen tempo en ik voel me zo blessed dat jij, Ingrid en Tea nu ook bij de club horen. We zitten in hetzelfde schuitje en zijn gepassioneerd over dezelfde dingen. Die baby’s en die trouwring moeten nog maar even wachten want we zijn veel te druk met een heerlijk ontwerp-leven te hebben. Ik ben trots op je!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Hi there! This is me: Vera Bertens. Freelance Imagery Inventor from The Netherlands. I live and work in my New England style home that is mostly pink from the inside. In my colorful, mid-century inspired studio I make illustrations, design products and create digital content for my own brand (franje design) as well as other clients, brands and companies.

Read more about Vera >>

@verabertens
Subscribe here (Dutch only)
Logo_FranjeDesign_Footer-1.png

KvK 17260101 / © franje design 2009-2024 / All rights reserved
Privacyverklaring / Privacy Policy / Disclaimer 

(Dutch only)

Niet zomaar een nieuwsbrief! Iedere maand krijg jij de leukste roundup van alles wat er in en rond mijn bedrijf gebeurd is rechtstreeks in je mailbox. Maar je vindt ook regelmatig gratis downloads, speciale lezerkortingen en achter-de-schermen materiaal in mijn nieuwsbrief. Schrijf je hieronder in: