Het is dus echt zover. Ik heb het er hier al jaren over (niet overdreven) en langzaamaan werd ‘de verhuizing’ een soort van practical joke. Het werd iets wat ik wel wilde (ik had het zelfs in 2014 en 2015 op mijn ‘goede-voornemens-lijstje staan), maar wat steeds minder ‘echt’ leek te worden. John en ik gingen wel kijken bij huur- en koopwoningen, maar eigenlijk altijd met het idee ‘het zal toch wel niks worden’ of ‘het zal toch wel niet lukken’ in ons achterhoofd. En het werd dus ook elke keer niks.
Tot er een artikel over ons in het Brabants Dagblad verscheen. Want aan de hand van dat artikel werd ik dezelfde ochtend gebeld. Door iemand die net een huis had gekocht dat hij en zijn vrouw wilden gaan verhuren aan studenten. Maar dat ze hadden overlegd en het ook graag aan ons wilden verhuren als we interesse hadden. Ik werd nogal overvallen door dit telefoontje om twee redenen. 1: Met deze insteek hadden we het artikel helemaal niet laten plaatsen; we wilden het probleem onder de aandacht brengen, meer niet. We hadden niet de verwachting dat er iets als dit uit zou voortkomen. En 2: Dat er nog mensen bestaan die uit de goedheid van hun hart andere mensen willen helpen. Ik besloot het met John te overleggen en een paar weken later stonden we binnen in wat we binnenkort ONS huis mogen noemen. Want we gingen meerdere keren kijken, overlegden veel met onze toekomstige (en de allerleukste) huisbazen en besloten het te doen. Het gaat dus echt gebeuren!
En toen sloeg de paniek toe. Want zoals ik al zei: het hele ‘verhuis-gebeuren’ was een soort van onbereikbaar ‘ding’ geworden. Het verlangen was er altijd, maar het idee dat het ook ooit nog zou gaan gebeuren na al die tijd van zoeken niet meer. Ineens moet ik écht afscheid gaan nemen van waar ik inmiddels al bijna 6 jaar woon. En hoewel mijn huidige huis echt te klein is geworden voor mij en mijn bedrijf, is het wel de plek waar ik voor het eerst op mezelf heb gewoond, waar franje design is ontstaan en uitgegroeid tot wat het nu is en waar ik ‘mezelf’ ben geworden. En stiekem ben ik best wel bang dat ik van ‘het nieuwe huis’ nooit zo’n bijzondere plek zal kunnen maken als dat mijn huidige huis voor me is (geweest). There, I said it. Ik wilde hier dolgraag weg en nu het zover is ben ik doodsbang om te vertrekken. Dat ik niet goed was met verandering wist ik al lang, maar dat ik er zo op reageerde was toch nieuw voor mij.
Inmiddels zijn we een paar weken verder en de paniek is wel wat minder hoor. ‘Het nieuwe huis’ krijgt in onze hoofden steeds meer vorm (hoewel mijn atelier een soort van zwart gat is waar ik me nog helemaal niks bij kan voorstellen) en jongens, het wordt zo leuk! Vorige week hebben we het contract getekend en niet veel later heb ik (met een brok in mijn keel en zweethandjes, dat dan weer wel) de huur van mijn huidige huis opgezegd. Er komt een enorme berg met spullen uitzoeken, adreswijzigingen doorvoeren en slapeloze nachten op me af, maar dat moest toch ooit een keer gebeuren. We kunnen niet meer terug. Vanaf nu gaan we alleen nog maar vooruit.
This is real. After putting it on my new year’s resolution list in both 2014 and 2015 I can finally say that we found a house and that we’ll be moving shortly. John and I will finally be living together (again)! We had kind of given up hope of a new home over the past years, since we’re both entrepreneurs and it’s very hard for us to get a mortgage or even a chance to rent a proper-sized house.
Until we were featured in the newspaper with an article on how entrepreneurs struggle with finding a house. The article resulted in a phonecall by this man who had just bought a second house and wanted to let is to us. Not only are we over the moon with this opportunity, our faith in humanity is restored. Turbulent times are ahead and I’m as much excited as I am scared, but I’m sure everything will be fine.
2 Replies to “We gaan verhuizen! // We’re moving!”
Whoo gefeliciteerd! Superspannend! Maar jullie voelen je vast heel snel heel thuis 🙂
Ik ben zo blij voor jullie!!! Super leuk! Als ik ergens bij kan helpen, let me know :). X