Tegen alle verwachtingen in mag ik jullie vandaag eindelijk vertellen over een project dat ik al ruim drie jaar geleden afrondde. Af en toe gebeurt het: dat je al je ziel en zaligheid in een project legt en dat de klant besluit het niet te publiceren. Daar ligt het dan; te verstoffen op een plank.

In dit geval was het niet de klant die ervoor koos het project niet door te laten gaan, maar was het overmacht. De klant voor dit project was namelijk tevens vriend Bas Verberk. Bas schrijft al jarenlang (vrijwel) wekelijks op zijn Facebookpagina Weekdier een gedicht. Ter ere van het vijfjarig bestaan van deze pagina wilde hij een dichtbundel met 52 illustraties uitbrengen. Ik illustreerde er drie, waarmee we vrijwel alle denkbare uitgeverijen in Nederland hebben aangeschreven in de hoop dat er eentje tussen zat die het project wilde publiceren. Tevergeefs.

Nu, zo’n drie jaar later, besloten Bas en ik de illustraties alsnog uit te brengen als ansichtkaarten. Vandaag deel ik hier het proces van mijn favoriete illustratie uit de reeks; die met zo’n 70 pinguïns.

Ik heb het geluk de hele selectie van 52 Weekdier-gedichten te hebben mogen lezen, maar dit gedicht was verreweg mijn lievelings:

“Liefde is twee pinguïns
die elkaar na vele jaren
te midden van vele soortgenoten
in ‘t zwart wit gedrang ontwaren

De rest zal vragen:
‘Hoe heb je elkaar herkend?
Was het lengte, of lichtaamsgeuren?’
Waarop het mannetje zegt hoe het zit:
‘Als ik naar jullie kijk
zie ‘k enkel zwart en wit
als ik naar haar kijk honderd kleuren’ ”

Toen ik het voor het eerst las wist ik dat er een flinke taak op me lag te wachten; er moest een ‘zwart wit gedrang’ aan pinguïns geïllustreerd worden. Het werden er uiteindelijk meer dan 70 om de ‘kudde’ overtuigend in beeld te krijgen.

Voor de ondergrond van de illustratie wilde ik een ‘ijsschots’ maken. Omdat met een echt blok ijs werken wat ambitieus leek, plakte ik een stuk iriserende folie op een groot vel papier en ik vouwde dit in verschillende richtingen tot er een ijsschots-achtige textuur ontstond.
Fun fact: van deze hele ijsschots is op de uiteindelijke illustratie vrijwel niets te zien (story of my life, haha).

Toen de ‘ijsschots’ eenmaal gemaakt was, zette ik een flink aantal pinguïns op hun plaats. Het doel was uiteindelijk scherp te stellen op die ene ‘speciale’ pinguïn. Fun fact nummer twee: uiteindelijk had ik lang geen 70 pinguïns nodig om het ‘kuddegevoel’ te krijgen.

Hierboven zie je hoe de set er door de lens van mijn camera uitzag. Na het fotograferen was het tijd voor de beeldbewerking en het toevoegen van het gedicht zelf.

Voor de ansichtkaart paste ik het ontwerp wat aan (in de serie kwam het beter tot zijn recht in een staande beeldverhouding).

Bovenstaande kaart is (evenals de andere twee) verkrijgbaar in mijn webshop.