Hoewel ik mezelf ontzettend gelukkig prijs met het feit dat ik het leven leid dat ik altijd wilde, heb ik soms wel het gevoel dat ik zo weinig bijdraag aan de wereld. Okay, ik eet zelden vlees, ik ben super goed voor dieren, ik laat nooit het licht aan op een plek waar ik niet ben op dat moment, ik douche niet langer dan vijf minuten en als het even kan koop ik biologisch voedsel.
Maar toch. Ik ben geen chirurg. Ik ben geen mensenrechten-activist. Ik ben geen politicus. Ik red geen mensenlevens. Ik ben ‘maar’ een illustrator. Ik maak mooie dingen.
Ik worstel soms met het gevoel dat ik weinig doe om de wereld een beetje beter of mooier te maken. Een deel van deze gevoelens zal er altijd zijn, maar een ander deel bestaat sinds onze roadtrip niet meer. Een heel bijzonder onderdeel van onze roeadtrip mag ik wel zeggen. Een deel waar ik jullie nog niet eerder over verteld heb. Maar dat ga ik nu doen.
Het begon allemaal twee jaar geleden, toen ik online een vrouw ontmoette. Myla heet ze. Myla stuurde mij via Etsy een berichtje en ze vertelde me dat ze bezig was met het oprichten van een alpaca ranch waar ze ongeneeslijk zieke kinderen zou gaan ontvangen. Het doel van de ranch was de kinderen daar een onbezorgde en pijn-vrije dag te bezorgen, midden tussen de alpaca’s. Ze zocht wat kunst om de ranch me aan te kleden en kwam bij mij terecht omdat lama’s en alpaca’s zo’n groot onderdeel uitmaken van mijn illustratorschap.
Buiten het feit dat ik het hele idee van de ranch de beste uitvinding ooit vond, genoot ik ontzettend van het idee dat mijn illustraties misschien wel een lach op het gezicht van een ziek kind konden toveren. Dit gaf me het gevoel toch een soort van ‘dokter’ te zijn.
Ik besloot Myla en de ontwikkelingen van de ranch te volgen en ik was super blij om te lezen dat ze afgelopen lente haar eerste ‘officiële’ kleine gasten kon ontvangen. Dit was zo’n speciaal moment voor Myla (en eerlijk gezegd voor mij ook wel een beetje).
Toen John en ik besloten om op roatrip te gaan hebben we Myla gevraagd of ze ons misschien wilde ontmoeten. De ranch ligt in Washington, in een plaatsje waar we praktisch langs zouden komen. Myla keek er erg naar uit ons eindelijk in real-life te ontmoeten en dus stonden we op een doodgewone avond in juli ineens op tussen de alpaca’s.
Ik kan met recht zeggen dat dit één van de mooiste en meest bijzondere ervaringen in mijn leven is geweest. Hoe Myla met de alpaca’s omgaat (die naar haar luisteren zoals haar honden dat doen), hoe de ranch eruit ziet, de hele ervaring. We waren er van ondersteboven. Ik denk niet dat ik ooit iemand met zo’n groot hart heb ontmoet.
Voordat we daadwerkelijk naar de ranch gingen had ik gepland uitgebreid te fotograferen en een compleet blogartikel over ons bezoek te maken. Maar Myla had het erg druk en uiteindelijk hadden we maar een uurtje samen. Ik heb mijn camera meegenomen, maar ik heb hem niet gebruikt. En om eerlijk te zijn was dat ook wel een kleine mijlpaal voor me. Want voor het eerst in jaren leefde ik in het moment. Niet die paar weken verder dat ik een blogartikel zou maken. Ik gaf niks om foto’s maken. Of om een mooi blogartikel schrijven. Ik gaf alleen om het ‘daar zijn’, om die momenten met Myla en ‘de meisjes’ te delen, om de gesprekken die we voerden en hoe we praatten alsof we elkaar nooit meer zouden spreken. Maar iets in mij zegt dat dat niet waar is. Ooit zien we elkaar weer.
De foto’s die je in dit artikel ziet zijn gemaakt door Myla. Als je meer informatie wilt over haar, haar ranch of haar prachtige ‘meiden’, klik dan hier.
Although I consider myself one of the luckiest girls in the world to live the life I’ve always wanted, I sometimes find myself thinking I do not contribute a lot to the world. Okay, I hardly eat any meat, am seriously kind to animals, I do not leave the lights on in places I’m not present at that time, I take showers that are shorter than five minutes and I buy organic food whenever I can.
But still. I am not a surgeon. I am not a human rights activist. I am not a politician. I do not save people’s lives. I am ‘just an illustrator’. I make pretty stuff.
I sometimes struggle with the fact that I feel like I’m not doing much to make the world a better place. Part of these feelings will probably always remain, but some of these feelings have ceased to exist after our roadtrip. A very special part of our roadtrip that is. Maybe even the best part. The part that I haven’t told you about yet. But I will tell you about it now.
It all starts two years ago when I met a woman online named Myla. Myla contacted me about my work through Etsy and she told me that she was setting up an alpaca ranch where she would receive children with a serious illness. The goal of this ranch is that children can have a day without worries or pain, surrounded by alpacas. She was looking for some artwork for the ranch and seeing as llama’s and alpaca’s are such a big aspect of my illustration-career, she found me. And I am so glad she did.
Aside of the fact that I thought the idea of this ranch was the best idea ever, I loved the thought that my illustrations would put a smile upon these children’s faces. That gave me the idea that I might be a ‘doctor’ after all.
I decided to follow Myla and the developments of the ranch and I was so happy to read that this spring, she received her first ‘official’ guests at the ranch. This was such a special moment for her (and for me too, to be honest).
When John and I decided to make this roadtrip, we kindly asked Myla if she would want to meet us. The ranch is based in Washington, in a town we would basically pass through on our way. Myla was stoked to meet us in real life and so, on an evening this July, we visited the ranch.
I can honestly say that this was one of the most precious experiences I have ever had. The way Myla treats the animals (who basically listen to her like dogs would), the looks of the ranch, the experience. Our minds were blown. I don’t think I have ever met anyone with such a big heart before in my life.
Before going there I had planned to take loads of pictures and make a whole blogpost about it. But Myla is a very busy person and we only had about an hour to see her. I took my camera, but I didn’t use it. And that was sort of a milestone for me too. Because for once in years I lived in the moment. I didn’t care about taking pictures, making a nice-looking blogpost. All I cared about was being there, sharing these precious moments with Myla and ‘The Girls’, and talking like we would never talk in real life again. But something tells me we will meet again in the future.
The pictures you see in this post are made by Myla. If you would like more information about her, her ranch and her wonderful girls, click here.