Een tijdje na onze Amerika-roadtrip afgelopen zomer schreef ik een column over ‘bijdragen aan de wereld’. Als je die column nog niet gelezen heb dan raad ik aan dat wel te doen want het kan zijn dat je anders geen touw kunt vastknopen aan wat ik zometeen allemaal ga vertellen.
In het kort ging die column over hoe ik soms het gevoel heb/had dat ik met ‘slechts illustrator zijn’ niet zo bijster veel bijdraag aan de wereld. Ik maak immers ‘alleen maar mooie dingen’.
Maar ik vertelde je ook over Myla, haar alpaca ranch en hoe zij ervoor zorgde dat ik me wat beter ging voelen over mezelf. Vandaag krijgt dat verhaal een staartje want een tijdje geleden gebeurde er iets heel bijzonders.
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat Myla’s ranch een vliegende start heeft gemaakt de afgelopen maanden. Ze heeft twee nieuwe alpaca-dames geadopteerd: Hope en Sky Dancer en daarmee komt de totale alpacatelling op de ranch op elf stuks. Ook heeft ze al een paar bezoeken van zieke kinderen gehad. Toch blijkt het voor veel van deze kinderen en hun gezinnen en behoorlijke opgave om de reis naar de ranch te maken, maar daarvoor heeft Myla ook al een oplossing bedacht: ze vertuurt ‘goodyboxes’ naar de kinderen die niet langs kunnen komen. Zo zijn ze toch betrokken bij de ranch en ‘de meiden’, alleen niet in real life. Deze goodyboxes zitten vol met speelgoed, en alpaca gerelateerde spullen zoals een muts van alpaca wol, foto’s van Myla’s meiden en (dit volgende zeg ik met veel trots) een door mij gemaakt alpaca masker. Weet je nog dat ik vorig jaar op mijn verjaardag een workshop ‘alpacamaskers maken’ gaf op een kinderboerderij? Die maskers dus.
Ik ben verliefd geworden op het idee dat een ziek kind waar dan ook ter wereld met plezier zo’n masker zou versieren. En als zo’n simpel masker kan bijdrage aan een geluksmoment (hoe klein of kort ook) voor zo’n kind dan is dat wat mij betreft het mooiste dat er is.
Toen gebeurde er iets waar ik een berg kippenvel van kreeg. Want een paar weken geleden stuurde Myla me de foto die boven dit artikel staat afgebeeld, van een hele Amerikaanse schoolklas met mijn masker op. Deze foto is gemaakt door Maggie die ik vanaf nu bestempel als tofste lerares ter wereld.
Nick (de jongen met het Team Nick shirt) is helaas erg ziek, dus ook hij ontving een goodybox van Myla. En vervolgens deed Maggie zoiets moois: ze maakte heel de klas onderdeel van Nicks ziekte (hoe naar dat ook klinkt) door ze allemaal een masker te laten versieren. En voor heel even waren ze allemaal één. Allemaal hetzelfde. Allemaal Nick.
En nu kan ik het zeggen: ‘I rest my case’. Want ik mag dan wel geen chirurg, mensenrechten activist of politicus zijn; ik ben er nu van overtuigd dat ik ook levens kan veranderen. Op kleinere schaal en op mijn eigen manier. Want iemand anders gelukkig maken (voor hoe lang of kort dat ook mag duren) kan ook ‘lifechanging’ zijn. Deze foto (die nu als constante reminder in mijn studio hangt) is voor mij bewijs dat ‘het goed is zo’. Dat wat ik doe net zo mooi is en net zoveel ‘bijdraagt’ als wat bijvoorbeeld dokters doen. Misschien wel meer zelfs. Want ik heb nog maar weinig dokters ontmoet die me laten lachen.
Nogmaals bedankt Myla, dat ik deel mag uitmaken van je prachtige reis.
A little while after our USA-roadtrip last summer, I wrote a recap about ‘contributing’. If you haven’t read that story yet, I recommend that you do because you might not be able to make any sense of this post if you don’t.
In short, it was about how sometimes I felt like I wasn’t contributing much to the world with ‘just making pretty things’.
But I also told you about Myla, her alpaca ranch and how she made me feel a little different about that. Today, I want to write a sequel to that story because a little while ago, something amazing happened.
I think I can say that Myla’s ranch really kicked into high gear over the past months. She adopted two more alpaca ladies for the ranch: Hope and Sky Dancer and had a few visits of sick children. However, a lot of kids are unable to make the journey to the ranch. For that, Myla has a solution: she sends out goodyboxes for these kids to unpack, enjoy and still be in contact with the alpacas. Just not in person. These boxes are filled with toys and alpaca-related stuff like alpaca-fibre hats, pictures of Myla’s girls and (this I say with pride) my alpaca mask. Remember me hosting a workshop in making alpaca masks at a petting zoo on my birthday last year? That mask.
I fell in love with the idea that an ill child somewhere in the world would enjoy decorating the mask. And if my mask could contribute to a single happy moment for one of these kids, that would be one of the most amazing things.
But then something overwhelming happened because a few weeks ago, Myla sent me this photo (pictured above this article) of an entire school class wearing my alpaca masks. Goosebumps allover the place. The picture is taken by the lovely Maggie, who is now officially the awesomest teacher on this earth.
Little Nick (the boy with the Team Nick shirt), is unfortunately very sick, so he received a goodybox from the lovely Myla. And then Maggie worked her magic and did one of the most amazing things: she made the class ‘part of Nick’s illness’ (how awful that may sound), by providing them all with a mask to decorate. And for a moment, they are all one. All the same. All Nick.
And this might be where I rest my case. Because although I might not be a surgeon, human rights activist or politician, I am now convinced that I too can change lives. On a smaller scale and in my own way. For making people happy (even for the smallest amount of time) can be lifechanging too. This picture (which is now up in my studio, as a constant reminder of that) to me is proof that ‘it’s all good’. That what I do is equally as ‘contributing’ as what doctors might do. Or maybe even better. Because I haven’t met a lot of doctors that made me smile.
Thanks again for making me part of your wonderful journey, Myla.