Eergisteren was het Open Illustratoren Dag van uitgeverij Clavis; een dag waarop je als illustrator zonder afspraak kunt langskomen om je werk te laten zien. Een goede reden om eens een dagje Amsterdam te doen!

The day before yesterday it was Open Portfolio Day at Clavis Publishers; one of the biggest publishers of Belgium. On this day, illustrators could come by and show their portfolio to the publisher. This was a great reason to make a day trip to Amsterdam! 

 

Nadat ik mijzelf en mijn portfolio had gepresenteerd was het tijd voor taart bij De Bakkerswinkel! Helaas bedacht ik pas dat ik een foto wilde nemen toen ik al aan mijn worteltaart begonnen was, dus bij deze mijn excuses voor het taart-slagveld.
After presenting myself and my portfolio, we decided it was time for cake at ‘De Bakkerswinkel’. 
Unfortunately, I decided I wanted to take a picture of my carrot cake after I started eating it, so I apologize for the cake-battlefield. 

 

De rest van de middag hebben we wat rondgewandeld in het centrum en de eerste voorbereiding getroffen voor onze grote droomreis naar de United States! (Nog geen idee wanneer dat werkelijkheid gaat worden, maar de eerste stap is er zullen we maar zeggen).
We spent the rest of the afternoon strolling around the city centre and buying our first preperation for our dream trip to the United States! (No idea when exactly that is going to happen, but we have now officially taken the first step). 

 

Aan het einde van de dag zijn we bij ‘Meatballs‘ beland. Een super leuk zaakje in hartje centrum dat gespecialiseerd is in, jawel, gehaktballen!
Meatballs is echt een aanrader, ook als je geen vlees eet! Er is een ruime keuze aan vegetarische ballen. Zoals ze zelf zeggen; ‘Have a ball!’
At the end of the day we ended up at the cutest little place called ‘Meatballs’, which is a restaurant that is specialized in, yup, meatballs!
We had some great food and conversation there and like they say themselves; ‘Have a ball!’  

 

De afgelopen weken heb ik het wel en wee van mijn afstudeerperiode met jullie gedeeld. Het was een zware periode die ik toch voor geen goud had willen missen. Door de kunstacademie heb ik geleerd hoe ik een illustrator moet zijn, maar bovenal heb ik geleerd hoe ik mezelf moet zijn; iets wat essentieel is wanneer je een beroep hebt dat je uitoefent vanuit je eigen ideeën en gevoel.

Afstuderen was spannend, maar hetgeen wat voor me ligt is dat nog veel meer. DE vraag die mij bij elk theekransje, etentje of borrel wordt gesteld is, luidt: ‘En nu?’.
Nou, ik kan je vertellen; ik barst van de plannen. Ik hoop voor een deel in opdracht te gaan werken, maar ik ga ook ‘gewoon’ door met waar ik mee bezig was; het ontwerpen, illustreren en maken van mijn eigen producten. Denk hierbij aan een uitbreiding van mijn assortiment aan ansichtkaarten en prenten, maar ook aan af en toe een nieuw stof-ontwerp.

Maar ik ben ook van plan een voor mij relatief nieuwe weg in te slaan. De weg van feestjes.
Het leven is (niet altijd, maar gelukkig meestal wel) een feestje en dat mag gevierd worden. Zoals je hebt kunnen lezen in de vorige post over mijn afstuderen, houd ik van feestjes. Niet van feestjes vol drank en drugs, maar van mooie ‘sophisticated’ feestjes waarover is nagedacht. De caketopper en drankprikkertjes van mijn eigen afstudeerfeest zijn een tipje van de sluier van wat ik nog meer van plan ben; leuke ‘party supplies’ die net even wat anders zijn dan de gebruikelijke.

Ook het feest wat misschien wel het grootste feest van allemaal is sla ik niet over; de bruiloft. Want zeg nou eerlijk; Nederlandse bruiloften zijn suf en traditioneel. In grote delen van de wereld zijn bruiloften prachtig verzorgd en echt bijzonder. Met recht de mooiste dag van iemands leven. Ik denk dat er op Nederlands trouwgebied nog veel te ontdekken en aan te vullen valt, een taak die ik als illustrator graag op me neem, want bruiloften zijn prachtig; hier zie je dat alleen helaas niet altijd.

Zoals je merkt ben ik voorlopig nog lang niet klaar met mijn leven als afgestudeerde illustrator en heb ik serieuze plannen mijn carrière uit te bouwen. De komende tijd zal ik jullie up to date houden over alles wat me bezig houdt en wat mijn nieuwe leven als afgestudeerd illustrator allemaal voor mij in petto heeft.

These past few weeks I have been sharing a lot about my graduation from art school. It was a heavy period of time, but I wouldn’t want to have missed it for anything. In art school, I learned how to be a professional illustrator, but above all I have learned how to be myself; something that is absolutely essential when you have a job in which you work mostly from your own ideas and feelings.

Graduation was thrilling, but what’s ahead is even more exciting and maybe even a little bit scary. THE question I’m asked at every party, meeting or dinner is: ‘So now what?’.
Well, I can tell you that: I’m bursting with ideas. Hopefully I will be doing a lot of commissioned work in the future, but I also want to continue doing what I was doing before; which is making illustrations and products of my own. So more postcards, art prints and fabric-designs are in the making!

But I also have plans of going into a relatively new direction, which is that of parties.
Life is (not always, but luckily most of the time) a party and it’s worth celebrating. If you have read my previous post about my own graduation party, you might have noticed that I like parties a lot! Not the sex, drugs and (well, I DO like Rock ‘n’ Roll) kind of parties, but the nice, sophisticated parties which were thought about properly. My homemade cake-toppers and cocktail-sticks were a sneak-peek into what I’m planning to do; making great part supplies that are a little bit different from what you’ve been seeing.

The biggest party of one’s life will not remain untouched either; the wedding. To be honest, Dutch weddings are awfully boring and traditional. I have seen how weddings are celebrated in other parts of the world and we Dutchies have a LOT to learn. I’m happy to introduce some new (illustrative) style to the conservative Dutch wedding, because love is worth celebrating properly. 
As you can see, my loooong post-grad-illustrator-life is ahead of me and I’m SO looking forward to really getting started! I will keep you posted about my life from now on and what this new life has in store for me.

 

Ik ben niet als enige afgestudeerd aan de kunstacademie, ook mijn beste vriendin Anneloes mag zich tegenwoordig ‘bachelor of design’ noemen. Waar ik illustrator werd is zij nu officieel ruimtelijk ontwerper. Hell yeah!

Een bijna logisch gevolg van deze prestatie was een goed georganiseerd afstudeerfeest. Ik woon behoorlijk klein, waardoor ik mijn verjaardag al jaren niet meer fatsoenlijk gevierd had, dus ik was wel toe aan een feestje.
We hebben een prachtige (en vooral bloedhete!) zondagmiddag uitgekozen om deze mijlpaal te vieren met onze liefste vrienden en familie in de tuin van Anneloes.

Maar een simpel feestje, dat was geen optie. Je wordt maar eens in je leven bachelor of design en dat moest gepast gevierd worden zoals dat professionele designers betaamt. Van photobooth tot caketopper, van gastenboek tot bbq, alles was geregeld!

 

I was not the only one to graduate art school this summer, my bestie Anneloes can call herself ‘bachelor of design’ from now on, too! I was promoted to professional illustrator, whereas she is now officially a spatial designer. Hell yeah!

Of course, we had to celebrate this together. I hadn’t celebrated a proper birthday party in years, because my house is pretty tiny, so you could say I was in for throwing a nice graduation bash!

We picked out a wonderful (and very HOT) sunday-afternoon to celebrate our accomplishments with our friends and family in Anneloes’ back yard.
But a simple party was out of the question. You only become bachelor of design once so we had to celebrate like professional designers should; with a photobooth, caketoppers, guestbook, bbq and much, much more!

 

Het beste van de Photobooth:
The best of the photobooth:

 

Naast dat we veel gefotografeerd hebben deze dag wilde ik eens aan de slag met het maken van een ‘aftermovie’. Soms geeft bewegend beeld nu eenmaal een betere indruk dan alleen foto’s. Het maken en monteren van videomateriaal is behoorlijk nieuw voor me, dus vergeef me eventuele (technische fouten), het is een leerproces.

Besides taking loads of pictures I wanted to try making an aftermovie of our party. Sometimes, pictures just can’t tell it all, so that’s why I decided to shoot some video material as well. Now please keep in mind that I am pretty new to the whole video-making thing (steady hands…I think not), so please forgive me if it doesn’t look as cool as professional aftermovies, it’s all part of the learning process.

The song in this video is ‘Dreaming’ by Smallpools.

Toen ik nog een klein Vera-tje was was ik ervan overtuigd dat spullen gevoel hadden.
Als iemand tegen een tafeltje schopte dan dacht ik dat het tafeltje pijn had. Snoepjes die er schattig uitzagen at ik niet op want dat vond ik zielig. En wanneer ik in de speelgoedwinkel stond te brullen omdat ik een teddybeer wilde maar deze niet kreeg dan wist ik zeker dat die beer ‘s avonds zat te huilen omdat ik hem niet mee naar huis had genomen.

Dat was nogal een karaktertrek.
Vandaag de dag heb ik dit idee nog steeds, maar gelukkig in een wat genuanceerdere vorm. Ik vond mijn afstuderen een mooie gelegenheid om iets met dit idee te doen.
Want nog steeds heb ik het idee dat objecten gevoel hebben. Vooral oudere objecten hebben een verhaal wat ze zelf niet kunnen vertellen omdat ze nou eenmaal geen mond hebben gekregen.
Vaak zitten ze van generatie op generatie in een familie en ze maken zo vanzelf onderdeel uit van deze familie. Naar mijn mening vinden ze dat prachtig. Ze kunnen dit alleen niet laten blijken.

Daarom heb ik als illustrator de waardige taak op me genomen om hun verhaal te vertellen. Ik heb dat gedaan naar aanleiding van een oude stoel die van alles heeft meegemaakt in onze familie; oma knoeide er altijd koffie op, het was de favoriete slaapplek van de poes. Het was papa’s vaste stoel om de krant op te lezen en ik liet mijn creativiteit nog wel eens de vrije loop door erop te tekenen (sorry, stoel…). Ik heb illustraties gemaakt in de vorm van een familiestamboom. Elk van de portretten van de familieleden bevat een anekdote die gekoppeld is aan de stoel. Deze illustraties heb ik laten borduren op het stoelkussen en op deze manier heb ik de stoel zijn stem gegeven om zijn verhaal zelf te kunnen vertellen.

When I was a little girl I was convinced that things (or objects) had feelings.
When someone would kick a table, I thought the table was hurting. I refused to eat food that looked cute because I thought I would hurt it. En when I was in a toy store crying my eyes out over a teddybear my mom wouldn’t get me, I was sure that bear would be weeping in the store all night because I didn’t take it home.

That was quite the trait, I must say.
To this day, I still have the idea that things have feelings, but luckily, in a little less dramatic proportions. I thought that my graduation project would be a great opportunity to start working with this idea

The idea that objects has feelings is now sort of limited to old objects that have a story. A story they cannot tell because they were not given a mouth to do so. Often they are part of a family for many generations and so they are becoming a part of the family over time. I think these objects absolutely love that, but they cannot show it.

That’s why I, being an illustrator, took the job of telling their story happily. In this project, I told the story of an old chair that’s been through a lot in our family; Gran used to spill coffee allover it, it was the cat’s favorite place to sleep. Dad always read the paper in this chair, and I happened to let my creativity on the loose by drawing on it (sorry, chair…). I made the illustrations like they were a family tree; each of the portraits of the family members contains an anecdote that has a link to the chair. I had these illustrations embroidered onto the chair’s seat-pillow and by that, I have given the chair it’s voice to tell it’s story himself.

 

Afstuderen aan de kunstacademie bestaat helaas niet alleen uit het maken van twee bijzondere projecten. Het bestaat ook uit het doen van een onderzoek en het schrijven van een verslag hiervan. Ik houd van schrijven, ik houd (zacht uitgedrukt) niet zo van onderzoek doen. Waarom niet? Omdat ik graag dingen maak vanuit een gevoel, een verlangen, niet vanuit een lang doordacht concept. Ik ben van mening dat goed werk niet altijd een sociale lading of gedachtegoed hoeft te hebben. Kunst en illustraties kunnen ook gewoon een esthetische functie vervullen. Bot gezegd; ik maak graag dingen die mooi zijn en dat vind ik belangrijk. Een gedachte of concept erachter is niet noodzakelijk, maar als het er is dan is dat mooi meegenomen.

Desalniettemin had ik voor mijn ‘Mein Utopie’ project een concept liggen van het formaat van een baby nijlpaard; iets waar ik niet omheen kon. Ik kon Hitler zijn biografie niet herschrijven zonder onderzoek te doen naar de levensvatbaarheid van mijn utopische idee dat hij wellicht een succesvol kunstenaar-in-plaats-van-dictator had kunnen worden. En zo legde ik de fundering van mijn afstudeeronderzoek.

Mijn afstudeeronderzoek bestaat uit vier delen. In deel één deed ik onderzoek naar hoe kunst mensen ‘op het rechte pad kan houden’, hoe kunst (en dan bedoel ik het vermogen van een persoon om zich artistiek te uiten) als uitlaatklep kan dienen om emoties te ventileren en hoe het een vorm van traumaverwerking kan zijn.

In deel twee heb ik case studies gedaan waarin ik onderzocht heb hoe gevestigde kunstenaars die vanuit een trauma werken dit precies aanpakken en of er esthetische overeenkomsten zijn in hun werk.
In deel drie heb ik een soortgelijke case study gedaan, maar dan naar mezelf. Ook ik werk weleens vanuit een trauma, maar niet eerder heb ik me verdiept in hoe ik dat zelf precies aanpak.

Het laatste deel bestaat uit een beeldonderzoek. In dit beeldonderzoek maakte ik de schilderijen die Adolf Hitler gemaakt zou kunnen hebben als hij een succesvol kunstenaar was geworden. De gedachte achter zijn schilderijen is voortgekomen uit de andere delen van mijn onderzoek en is als volgt; Adolf Hitler heeft een jeugdtrauma overgehouden aan zijn vader, die hem en zijn moeder mishandeld zou hebben. Als gevolg hiervan produceert Hitler enkel en alleen portretten van zijn vader, waarin hij zowel zijn binnen- als buitenkant vastlegt. Deze manier van werken is geinspireerd op die van Francis Bacon; één van de case studies uit het tweede deel van mijn onderzoek.
De uitkomsten van dit onderzoek resulteerden in een boekje (met vooral heel veel tekst) en een serie schilderijen.

Graduating art school does (unfortunately) not only consist of creating two special projects. Another important part of being able to graduate is writing a thesis. I love writing. I love doing research a little (actually, a lot) less. You’re asking why I don’t like doing research? Well, that’s because I like creating things that sprout from feelings, or a desire. Not from loooooong concepts nobody will understand at first glance. In my opinion, a concept or story does not necessarily make a work of art better over a work that doesn’t have one. Art, and in this case illustrations, are good enough when they’re just ‘being pretty’. But that’s my opinion.

For my ‘Mein Utopie’ project, I had a concept the size of a baby hippo nonetheless so there was no avoiding ‘the-story-behind-it’ this time. I was not able to re-write Adolf Hitler’s life story without investigating if there even was the slightest possibility my thoughts about his life might ever have come true; that he might have been an artist instead of the monster he has become in real life. This formed the foundation of my thesis.

My thesis consists of four parts: In the first part, I researched if art really can keep people ‘on the right track’, how art (and by ‘art’ I mean the ability of a person to artistically express himself) can be a vent for emotions or a way of dealing with personal trauma.

In part two I did some case studies in which I researched the artistic careers of established artists who try to process personal trauma through their works of art. (I hope I’m saying this right in English, I’m not absolutely sure about it). I investigated how exactly they do this and how this is visible in their work.
The third part is another case study, which is about me. I know I sometimes work from a personal trauma, but I never really gave thought about how I tend to do this. I researched that in this chapter, so now I do know.

The fourth and last part of my thesis is an image study in order to investigate what kind of work Adolf Hitler would have made, had he had the artistic career that I have given him. In this chapter, I made his paintings for him. The idea behind these paintings is this: Adolf Hitler tries to deal with a personal trauma he had, caused by his father who was abusive towards him and his mother. Due to this trauma, Hitler painted only portraits of his father during his career as a painter. Portraits in which he portrays his father’s outside features as well as his inside ones; his character. He captures this all in one image. This way of dealing with trauma and making paintings is inspired by Francis Bacon, who happened to be one of the case-study artists of chapter two and is one of my biggest heroes.

This thesis resulted in a book (with loads and loads of text) and a series of paintings.

 

Tijdens mijn afstuderen heb ik mij ontfermd over twee afstudeerprojecten (en een scriptie). Bot gezegd waren dat een ‘lastig’ en een ‘makkelijk’ project. Niet wat niveau, hoeveelheid werk of werkproces betreft, maar wel qua ontvankelijkheid. Omdat ik een persoon ben die graag alle lastige dingen zo snel mogelijk uit de weg ruimt begin ik met het uit de doeken doen van het ‘lastige’ project.

Om maar met de deur in huis te vallen; het project is lastig omdat het over Adolf Hitler gaat. Nu zul je denken; Adolf Hitler…hoezo dan? Nou, dat kan ik je vertellen.

Alle afstudeerkandidaten kregen voor deze opdracht een gezamenlijk thema, namelijk de geschiedenis van Europa tussen het jaar 1900 en 2000. Nu houd ik van geschiedenis, ik vind het allemaal bijzonder interessant maar het is allemaal ZO TRAGISCH! Daar kan ik dus niet mee omgaan. Daarom heb ik ervoor gekozen in dit project een positieve draai te geven aan een zwaar onderwerp om ervoor te zorgen dat ik niet na 6 maanden afstuderen in een psychiatrische inrichting zou moeten worden opgenomen.

Tijdens het doorspitten van de Europese geschiedenis vond ik tussen de massamoorden, het landje-veroveren en andere vervelende voorvallen een opmerkelijk feit; Adolf Hitler zou in zijn jeugd tot tweemaal toe tevergeefs toelating hebben gedaan tot de kunstacademie in Wenen. Tevergeefs omdat hij volgens het toelatingscomittee niet over voldoende talent beschikte. Say What?! Mijn hoofd sloeg op hol en ik kon alleen maar denken; Wat als…? Wat als Adolf een succesvol kunstenaar was geworden, hij zijn frustraties had kwijt gekund in zijn kunstwerken en zo een ‘normaal’ leven had kunnen leiden? En op die manier nooit de dictator zou zijn geworden die hij in werkelijkheid is geweest?

In dit afstudeerproject dat ‘Mein Utopie’ heet heb ik de biografie van Adolf Hitler (beeldend) herschreven volgens mijn utopische gedachte; Adolf studeert succesvol af aan de kunstacademie in Wenen en verhuist enkele jaren later naar Amerika omdat zijn artistieke carrière in Europa flopt. In de Verenigde Staten wordt hij een succesvol kunstschilder en een mooi mens. Samen met zijn beste maatje Blondi (zijn Duitse herder) leeft hij zijn leven als kunstenaar ‘to the fullest’.

Deze ‘nieuwe’ biografie van Adolf bestaat uit een koffer vol tastbare herinneringen aan zijn alternatieve leven, met daarin foto’s van hem en Blondi, zijn kunstacademie-diploma, zijn bootticket naar Amerika, souvenirs die Adolf heeft verzameld, enkele van zijn schilderijen, krantenartikelen over Adolf en zijn werk en allerlei andere dingen die verwijzen naar zijn ‘nieuwe leven’.
Ik wil nog even een belangrijke kanttekening maken bij dit project omdat ik niet wil dat het verkeerd opgevat wordt; ik ben geen neo-nazi en ik zal het ook nooit worden. Dit project is niet bedoeld als verheerlijking van de Adolf Hitler die we allemaal kennen: de dictator die hele bevolkingsgroepen verslond en ideeën had die hopelijk niemand ooit meer krijgt.

Dit project is puur bedoeld als utopisch denkbeeld en als kritische blik op de maatschappij van nu. Vandaag de dag is kunst een luxegoed, maar ik probeer mensen te laten nadenken over het nut dat kunst ook kan hebben. Als kunst mensen ‘op het rechte pad’ kan houden doordat men leert zijn of haar frustraties artistiek te uiten, wordt de wereld daar wellicht een stukje beter van. En dat is geen luxegoed; iedereen verdient een betere wereld. In mijn scriptie (die ik in deel 3 van mijn afstudeer-blog-serie zal behandelen) heb ik hier onderzoek naar gedaan.

During my nine months of graduation, I have been working on two separate projects (and a thesis). Bluntly said I had a ‘tricky’ project and an ‘easy’ one. Not when it comes to the artistic level of these projects, the amount of work or the artistic process, but the difference is to be found in the receptivity of the ‘tricky’ project. Because I’m the kind of gal who likes to get tricky things out of the way sooner rather than later, I’ll start with telling you about (and showing you!) the tricky project first.

So, I’d like to call this project tricky because it is about Adolf Hitler. Now, I can hear you thinking: why Adolf Hitler? Well, I’ll tell you why.
All of the graduates received the same theme for this assignment, which was the history of Europe between the year 1900 and 2000. Let’s get one thing straight: I like history, I think it’s very interesting indeed, but in my opinion it is SO TRAGIC. Something I’m having trouble dealing with. This is the reason why I chose to to give a positive spin to a heavy subject just to make sure I didn’t need to reserve a spot in a nut-house by the time I was done graduating.
While digging through Europe’s history, I found (between mass-murders, country-conquering and other nasty incidents) a remarkable little fact; Adolf Hitler is said to have tried to study in art school in Vienna, but he never got in due to lack of talent. Say what?! My imagination was going berserk and the only thought in my mind was: what if…? What if Adolf had become a successful artist? What if art was an emotional vent for him, that prevented him from taking his aggression out on millions of people? What if he could have been a normal person with a normal life? What if he, due to his work as an artist, never became the dictator we all know?

In this graduation project, which is called ‘Mein Utopia’, I re-wrote Adolf Hitler’s biography with this utopian thought in mind. In my version of his story, Adolf successfully graduates from art school in Vienna and several years later he moves to the United States because his artistic career in Europe wasn’t what he had imagined. In the USA he becomes a successful painter and a beautiful person. Together with his best buddy, Blondi (his German Shepherd), he lives his artist-life to the fullest.

This ‘new’ biography consists of a chest that is filled with tangible memories of his alternative life. A chest full of photographs of him and Blondi, his art-school diploma, his boat-ticket to the United States, souvenirs Adolf collected, some of his paintings, newspaper-articles about Adolf and his career and all sorts of other things referring to his ‘other life’.
One important note on this project is that I am not a neo-nazi and I will never be one. This project is not meant to glorify the Adolf Hitler we all know; the dictator who devoured millions of people and had ideas that hopefully nobody will ever have again.

This project is meant as a utopian idea and as criticism on today’s society. Today, art is luxury. However, with this project, I’m trying to make people think about the use that art can have. The difference it might make. If art makes people able to stay ‘on the right track’ because people can use their art as a vent for agression and other emotions, it might just make the world a little prettier. There is no luxury in that, a better world is a necessity of life. In my thesis (which I will talk about in part 3 of my graduation-blog-series) I have investigated art as a way to vent trauma.

 

Wat heb ik een onbeschrijfelijk halfjaar achter de rug! Zoals jullie allemaal wel zullen weten heb ik sinds november 2012 verschrikkelijk hard gewerkt om af te studeren van de kunstacademie en met gepaste trots kan ik melden dat dat me zo’n twee weken geleden ook daadwerkelijk is gelukt! Joepie!

Gedurende de eerste drie maanden van het afstudeertraject leek ik redelijk in staat te zijn zowel deze blog, als het ontwikkelen van mijn eigen producten en freelance opdrachten EN mijn afstuderen tegelijkertijd te kunnen doen, maar ik kan je melden dat ik daar de afgelopen maanden (sinds maart ongeveer) grandioos in heb gefaald. Daarom wil ik bij deze officieel mijn excuses aanbieden voor het verwaarlozen van deze blog, maar soms moet men nu eenmaal prioriteiten stellen.

Dat gezegd hebbende vind ik dat ik jullie een fatsoenlijke update van de afgelopen maanden verschuldigd ben, en geloof me; dat is een grote update! Daarom zal ik terugblikken op mijn afstudeerperiode met verschillende blogposts en zal ik met jullie vooruit kijken naar de weg die voor me ligt; plannen en ideeën voor de komende tijd.
Dus zie hier; een overzicht van de laatste fase van mijn kunstacademie-tijd.

Wow, have I had one hell of a six months! As all of you probably know, I have been working on my art-school graduation since november 2012. And I can proudly say that I have successfully done so about two weeks ago. Yay!
During the first three months of graduation I seemed to be capable to juggle both school and my own ‘thing’ (which includes this blog, my products and freelance assignments) at the same time, but since march or so; not so much. This is why I am now officially apologizing for neglecting this blog, but sometimes, one just has to prioritize. 

That said, I think I owe you all a decent update on everything that happened to me in these past months and believe me, that is A LOT! That’s why I will be looking back on this period of time in several blogposts and I will take a look at the road ahead; which is far from empty, but a little scary all the same.
Without further ado; here’s a summary of my life in the last phase of art-school.

Mijn diploma ondertekenen!
Signing my diploma!

 

Officieel ‘Bachelor of Design’
Officially ‘Bachelor of Design’

 

Na de diploma uitreiking volgde de afstudeerexpositie. Vijf dagen vol met presenteren, netwerken en gezelligheid!
After getting my diploma, the annual graduation exhibition followed. Five days of presenting my work and networking!

Een sneak-peek van mijn projecten (meer hierover volgt!)
A sneak-peek of my projects (more about this later)

 

Onze gastenboek-muur na vijf dagen exposeren.
Our guestbook-wall after five days of exhibition.

 

Tijdens de expo hadden we een winkel met daarin producten van alle afgestudeerden.
During the exhibition we had our own shop with products of all graduates.

 

We hebben deze gezamenlijke tas gemaakt als aandenken.
We made this jointly bag as a souvenir of the exhibition.

 

En na deze drukke weken staat mijn hele huis vol met cadeaus. (Het alpaca schilderijtje is gemaakt door de geweldige Debbie Ros)
And after these busy weeks I find my home full of presents. (The alpaca painting is made by the lovely Debbie Ros)

 

Zo, de laatste fotoblog is alweer een hele tijd geleden (iets in mij vertelt me dat ik dat elke keer zeg), maar mijn afstuderen slokt al mijn tijd op. Hier is wat me nog meer bezig gehouden heeft de afgelopen tijd:

Wow, it’s been a while since the last photoblog (something tells me I say that all the time), but graduation’s been keeping me way too busy. Without further ado, here’s what’s also been keeping me busy:

Mijn beste vriend tijdens de photoshoot van een paar weken geleden (ik kreeg zelfs een kusje van hem!)
My best bud of the photoshoot I did a few weeks ago (he even kissed me at one point!)

 

Mijn concentratie was soms ver te zoeken en wat helpt er beter dan koffie en een cupcake.
Sometimes it’s very hard to concentrate and all you need is coffee and a cupcake.

 

Ik heb mijn huis lente-klaar gemaakt met deze fantastische bloempot van Atelier Stella. Instant-glimlach-garantie!
I made my house spring-ready with this wonderful flowerpot by Atelier Stella. Instant-smile-guaranteed!

 

Ik maakte foto’s van mijn atelier voor het Work/Life3 boek.
I took some pictures of my studio for the Work/Life3 book.

 

En ook foto’s van mezelf konden niet uitblijven.
I also took some pictures of myself.

 

Ik genoot van deze verse blauwe bessen!
I treated myself to some fresh blueberries!

 

Ik besloot een mini-woestijn aan te leggen.
I decided to grow my own little desert.

 

Het schrijven van mijn afstudeerscriptie loopt langzaam op een eindje.
I’m almost done writing my art-school thesis.

 

Een prachtig voorwerp voor een van mijn afstudeer projecten; een kaart van de staat New York uit 1896.
A very beautiful artifact for one of my graduation projects; a map of New York State from 1896.

 

Ik at nog meer taart.
I had even more pie.

 

Tijdens de vrijmarkt op Koninginnedag liep ik dit schatje tegen het lijf.
I ran into this cutie when visiting a fleamarket on a national holiday.

 

Ik houd van fotografie. Ik heb zelf tijdens mijn studie grafisch ontwerp fotografie lessen gehad en ik zal er altijd een zwakke plek voor hebben. Maar als je eenmaal de ‘ins en outs’ van fotografie kent kijk je nooit meer hetzelfde naar een foto. In 90% van alle foto’s die ik zie denk ik tegenwoordig dan ook; ‘dit had ik zelf beter gekund’.

Een bijzonder grote uitzondering op deze regel is Velvetine. Velvetine maakt foto’s waar je U tegen zegt. Alles klopt; het licht, de compositie, de sfeer en bovenal; het is allemaal zo ontzettend echt. Ik volg ze al enige tijd en vanaf het moment dat ik Velvetine leerde kennen zei ik tegen mijn John; als we ooit gaan trouwen dan moeten zij de foto’s maken.

Omdat de liefde  centraal staat in hun fotografie maken ze niet alleen trouwfoto’s, maar doen ze ook zogenaamde ‘couple shoots’. Een paar weken geleden vierde Velvetine haar tweede verjaardag en gaven ze een couple shoot weg. Aan de deelnemers de taak om hun ‘droom-shoot’ te omschrijven. Are you kidding me?! Daar hoefde ik niet lang over na te denken; ik en mijn John in een weiland met alpaca’s; mijn grootste liefdes bij elkaar.
Waarom ik een lucky bastard ben? Omdat ik de couple shoot won!

Afgelopen zaterdag was DE dag en wat was het leuk! Buiten het feit dat ik nog nooit zo dicht bij echte alpaca’s was geweest mocht ik er nog mee op de foto ook! Win-win!
Vandaag heb ik het resultaat op internet mogen bewonderen en dat wil ik jullie niet onthouden. Zo mooi!

Bekijk vooral wat Velvetine nog meer doet (het is ZO de moeite waard!) op www.velvetine.nl.
Judith, ontzettend bedankt!

I love photography. During my graphic design study I took a lot of photography classes and I guess I will always have a soft spot for photography. But once you know the ins and outs of photography, you will never look at a photograph the same way. With a lot (if not 90%) of all the photographs I see nowadays, I keep thinking; ‘I could have done that better myself’.

One really big exception to this rule is Velvetine. Velvetine takes THE most wonderful pictures I have ever seen. Everything is right about them; the lighting, the composition, the ambience and above all; everything is so very real. I’ve been following them for a while now and from the moment I ‘met’ Velvetine, I told my John; if we ever get married, they have to be the ones to take our pictures. No matter what.

Because love is essential in their photography they not only take wedding photo’s, but they also do these so-called ‘couple shoots’. A few weeks ago Velvetine celebrated her second birthday and they gave away one of those couple shoots. The only thing you had to do was describe your dream-shoot. Are you kidding me?! I didn’t have to think about that for long; me and my John in a field with alpaca’s; my two greatest loves combined.

Wondering why exactly I am a lucky bastard? Because I won the shoot! Last saturday was THE day and we had so much fun! Apart from the fact that I have never been this close to real alpaca’s before, my picture would be taken with them, too! Win-win!

Today, I saw the result of the shoot online and I am absolutely in love, so I wanted to share it with you. So beautiful!
Please do check out the rest op Velvetine’s work here: www.velvetine.nl
Judith, thank you so much!

De afgelopen maanden heb ik het vreselijk (wat zeg ik, verschrikkelijk!) druk gehad met mijn afstudeerwerk en andere leuke projecten zoals Work/Life3. Dit heeft zo veel van mijn tijd opgeslokt dat er geen tijd meer was voor leuke dingen. Geen leuke dingen. Nooit. Ik heb veel te lang vastgeplakt gezeten aan mijn werkplek, ik was de afgelopen weken niet te genieten en ik heb verschillende stress-gerelateerde huilbuien doorstaan. Niet zo fraai.

Dit was het moment dat vriend-lief zei: ‘Nu is het genoeg! We gaan er een paar dagen tussenuit!’. Dit was een bevel. En ondanks dat ik wist dat ik er echt even uit moest, was mijn eerste reactie; ‘Ik heb geen tijd om weg te gaan!’ Moet. Doorwerken. Er liggen deadlines op de loer.

Uiteindelijk heeft het vriendje gewonnen en dus zijn we de afgelopen paar dagen in Londen geweest. Het was de beste (nieuwe creatieve energie en inspiratie opgedaan en ik ben helemaal klaar om direct door te stomen naar het afstuderen in juni) en de slechtste (5 dagen zonder iets te doen! Hoe haal ik die ‘verloren’ tijd ooit in?!) beslissing ooit.
En uiteraard, aangezien ik een lichtelijke work-a-holic ben, kon ik het niet laten een kleine ‘Londen lama invasie’ te maken.

These past few months I have been really busy working on my graduation projects and other fun things like Work/Life3. This has kept me so busy that it was all work and no play. No play. Ever. I have been glued to my desk for way too long, my mood was reaching a low-point and I believe I spent several hours crying because of stress. Not very pretty.

That was the moment my man had enough. He said we were leaving town for a few days. That was an order. Although I knew I needed to get away, I was hesitant at first; I didn’t have time to leave! Have. To. Keep. Working. Deadlines coming up!

But in the end, he won, and so this past week we made a little trip to London. It was the best (new creative energy, inspirational input and ready to give my best until graduation this june) and worst (5 days without working! How am I ever going to make up for this time?!) decision ever.
And of course, as I am kind of a work-a-holic, I couldn’t resist the temptation of creating a little London Llama invasion: